نت پیانو Pathetique

نت پیانو Pathetique

لودویگ ون بتهوون، (تعمید ۱۷ دسامبر ۱۷۷۰، [آلمان] – درگذشته ۲۶ مارس ۱۸۲۷، وین، اتریش)، آهنگساز آلمانی، چهره غالب موسیقی در دوره انتقالی بین دوران کلاسیک و رمانتیک.

لودویگ ون بتهوون که به طور گسترده به عنوان بزرگترین آهنگسازی که تا کنون زندگی کرده در نظر گرفته می شود، بر دوره ای از تاریخ موسیقی تسلط دارد که هیچ کس قبل یا بعد از آن هیچ کس دیگری نداشته است. هنر او که ریشه در سنت‌های کلاسیک جوزف هایدن و موتزارت دارد، به روح جدید اومانیسم و ​​ناسیونالیسم اولیه که در آثار گوته و فردریش فون شیلر، معاصران بزرگ‌تر او در دنیای ادبیات بیان شده است، می‌رسد.

الزامات اخلاقی به شدت بازتعریف شده کانت؛ و آرمان های انقلاب فرانسه، با نگرانی پرشور آن برای آزادی و کرامت فرد. او واضح تر از هر یک از پیشینیان خود قدرت موسیقی را در انتقال فلسفه زندگی بدون کمک متن گفتاری آشکار کرد. و در برخی از ساخته های او قوی ترین ادعای اراده انسان در تمام موسیقی، اگر نه در همه هنرها، یافت می شود.

اگرچه خودش یک رمانتیک نبود، او سرچشمه بسیاری از کارهای رمانتیک‌هایی شد که از او پیروی می‌کردند، به‌ویژه در ایده‌آل برنامه یا موسیقی مصور، که او در ارتباط با سمفونی ششم (شبانی) خود به عنوان «بیشتر یک بیان» تعریف کرد. احساسات تا نقاشی.» در فرم موسیقی، او مبتکر قابل توجهی بود و دامنه سونات، سمفونی، کنسرتو و کوارتت را گسترش داد، در حالی که در سمفونی نهم او دنیای موسیقی آوازی و دستگاهی را به گونه‌ای ترکیب کرد که قبلاً هرگز تلاش نکرده بود.

زندگی شخصی او با مبارزه قهرمانانه علیه ناشنوایی متجاوز مشخص شد و برخی از مهمترین آثار او در طول ۱۰ سال آخر زندگی او زمانی که او کاملاً قادر به شنیدن نبود سروده شد. در عصری که شاهد افول حمایت دربار و کلیسا بودیم، او نه تنها از فروش و انتشار آثارش خودداری می‌کرد، بلکه اولین موسیقی‌دانی بود که دستمزد دریافت می‌کرد بدون هیچ وظیفه‌ای جز آهنگسازی که چگونه و در چه زمانی تمایل داشت.

سونات پیانو شماره ۸ لودویگ ون بتهوون در سی مینور، Op. 13، که معمولاً به عنوان Sonata Pathétique شناخته می شود، در سال ۱۷۹۸ زمانی که آهنگساز ۲۷ ساله بود نوشته شد و در سال ۱۷۹۹ منتشر شد. یکی از مشهورترین ساخته های او باقی مانده است. بتهوون این اثر را به دوستش شاهزاده کارل فون لیکنوفسکی تقدیم کرد. اگرچه معمولاً تصور می‌شود که یکی از معدود آثاری است که توسط خود آهنگساز نامگذاری شده است، اما در واقع توسط ناشر که تحت تأثیر قرار گرفته بود به خاطر صداهای غم انگیز سونات، آن را Grande sonate pathétique (به میل بتهوون) نامگذاری کرد.

موسیقی شناسان برجسته بحث می کنند که آیا Pathétique ممکن است از سونات پیانوی موتزارت K. 457 الهام گرفته شده باشد یا خیر، زیرا هر دو آهنگ در C مینور هستند و سه حرکت بسیار مشابه دارند. موومان دوم، «آداجیو کانتابیله»، به ویژه، از مضمونی استفاده می‌کند که به‌طور چشمگیری شبیه به موومان دوم بزرگ سونات موتزارت است. شباهت های نزدیکی نیز با پارتیتا شماره ۲ باخ مشاهده شده است.

هر دو اثر با یک هیاهوی دکلمه‌ای با علامت Grave آغاز می‌شوند که ترکیبی متمایز از ریتم‌های نقطه‌دار، خطوط ملودیک و بافت را به اشتراک می‌گذارند. علاوه بر این، چهار نت اول آندانته پارتیتا (G-C-D-Eb، که به طور برجسته در سراسر اثر تکرار شده است) در Pathétique به عنوان اولین نت‌های مضامین مهم یافت می‌شود – ابتدا در موضوع دوم موومان اول آن (که در ابتدا جابجا شد) ، سپس در موضوع اصلی روندو. شناخته شده است که بتهوون با آثار باخ آشنا بود و در جوانی کتاب کلاویه خوش خلق را مطالعه کرد و در اواخر عمر به سبک های آهنگسازی سلف خود بازگشت.

مرجع : ffrcc

پیانو گام ، مرجع دانلود انواع نت پیانو

سایت : pianogam.com

اینستتاگرام : hamidreza afifi